Related items
Showing items related by title, author, creator and subject.
-
Nicholson Museum Collections<p> The Nicholson Museum at the University of Sydney is home to the largest collection of antiquities in Australia and the Southern Hemisphere.<br /> <br /> The museum was founded in 1860 by Sir Charles Nicholson, (<a href="http://sydney.edu.au/senate/Nicholson.shtml">Chancellor 1854-1862</a>), with a significant donation from his private collection of artefacts and curiosities. Since this time the collection has been expanded though donations, bequests and archaeological excavations led by Dame Kathleen Kenyon, Sir Flinders Petrie, James Stewart to name but a few.<br /> <br /> The Nicholson Museum collection spans the ancient world from Europe to Asia with significant collections covering areas including <a href="http://sydney.edu.au/museums/collections/nicholson_classical.shtml">Greece</a>, <a href="http://sydney.edu.au/museums/collections/nicholson_classical.shtml">Italy</a>, <a href="http://sydney.edu.au/museums/collections/nicholson_cypriot.shtml">Cyprus</a>, <a href="http://sydney.edu.au/museums/collections/nicholson_egypt.shtml">Egypt</a>, <a href="http://sydney.edu.au/museums/collections/nicholson_near_east.shtml">the Near East</a>, and <a href="http://sydney.edu.au/museums/collections/nicholson_european.shtml">Northern Europe</a>.<br />  </p>
-
Le temple "primitif" de Ptah à KarnakInternational audience
-
Nowiniec, stan. 2 – wczesnośredniowieczny gród na pograniczu śląsko-łużyckim w świetle badań interdyscyplinarnychW roku 1882 pojawia się w literaturze archeologicznej pierwsza wzmianka na temat grodziska w Nowińcu (Jentsch 1882a, s. 122; 1882b, s. 355). Niestety, niemalże cały następny wiek nie przyniósł nowych informacji. Stanowisko to dopiero jest wymieniane w opracowaniu Zofii Kurnatowskiej i Aliny Łosińskiej na temat terenów osadniczych u schyłku starożytności i we wczesnym średniowieczu (Hilczerówna, Urbańska-Łosińska 1970, s. 111). Autorki umieszczają stanowisko na pograniczu terytoriów plemiennych Nice i Zara (Hilczerówna, Urbańska-Łosińska 1970, s. 89). Nieco więcej uwag grodzisku w Nowińcu poświęca Grzegorz Domański w studium na temat osadnictwa wczesnośredniowiecznego nad dolną Nysą Łużycką, w którym grodzisko przypisuje plemieniu Zara (Domański 1983, ryc. 8). Inną koncepcję przynależności plemiennej grodu w Nowińcu miał Adam Wędzki, który twierdził, że należało ono do plemienia Nice (Wędzki 1970, s. 7-9). Jeszcze inaczej przynależność obszaru środkowej Lubszy widzieli Jerzy Lodowski i Jerzy Szydłowski (1991, ryc. 1), którzy twierdzli, że obszar ten był pustką osadniczą pomiędzy plemionami Słupian i Zara. Problem ten trudno rozwiązać bez szerszego rozpoznania zaplecza osadniczego najważniejszych grodów. Niestety, stan badań nad osadnictwem wczesnośredniowiecznym terytorium plemiennego Zara jest bardzo słaby, na co zwracały już uwagę Zofia Kurnatowska i Alina Łosińska (1970, s. 89). Dopiero w ostatnich latach dokonano niewielkiego postępu w tym zakresie. W latach 80. i na początku lat 90. zlokalizowano drugi ośrodek plemienny Zara, a mianowicie grodzisko w Żarach (Nowiński 2005). Dzięki pracom archeologicznym podjętym w latach 1986 i 1987 oraz 2004 na „Winnym Wzgórzu” ustalono dokładną lokalizację grodziska, chociaż nie ustalono precyzyjnego przebiegu i chronologii umocnień. W trakcie pierwszych dwóch sezonów badań (w części południowej grodziska) odsłonięto pozostałości wału zbudowanego ze skrzyń drewnianych wypełnionych ziemią, gliną i kamieniami. Najnowsze prace przeprowadzone po przeciwnej stronie przyniosły także odkrycie wału wzmocnionego od strony wewnętrznej licem kamiennym, a od zewnętrznej tłustą gliną (Nowiński 2005, s. 10, 11). Niewykluczone, że w 2008 r. natrafiono na pozostałości osady przygrodowej (Gruszka, Wolanin 2008). W latach 2002 i 2003 przeprowadzono badania ratunkowe na domniemanym grodzisku w Nowińcu (Dziedzic, Gruszka 2004), położonym przy północnej granicy plemienia Zara. Stanowisko było badane przez Stowarzyszenie Naukowe Archeologów Polskich Oddział Lubuski, a następnie przez Muzeum Archeologiczne Środkowego Nadodrza w Świdnicy k. Zielonej Góry. Oba sezony badawcze finansowane były ze środków Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Zielonej Górze. Celem badań było zabezpieczenie stanowiska przed dewastacją spowodowaną wybieraniem piachu. Kierownikiem prowadzonych wówczas badań był mgr Piotr Dziedzic, a uczestnikami byli mgr mgr Sławomir Kałagate, Bartłomiej Gruszka i Paweł Stachowiak. W trakcie badań rozpoznano obszar 4 arów, najbardziej narażonych na zniszczenie, na którym odkryto 29 obiektów i ponad 6000 fragmentów naczyń, niemalże 1500 kości zwierzęcych oraz liczny i bogaty zespół innych zabytków ruchomych, w tym elementy uzbrojenia i rzędu końskiego (ostroga, grot strzały czy pobocznicę wędzidła). Rzadko spotykanym znaleziskiem jest odkrycie pracowni brązowniczej wraz z grupą zabytków służących do obróbki i wytopu najprawdopodobniej brązu. W skład zespołu wchodziły narzędzia jubilerskie, półsurowiec brązowy, tygielek odlewniczy odważnik oraz fragment dyszy. Tego rodzaju znaleziska są dużą rzadkością, zwłaszcza na stanowiskach leżących poza głównymi szlakami handlowymi. Nieczęstym znaleziskiem jest także odkrycie kompletnej prażnicy zainstalowanej w jednym z obiektów. Na podstawie przeprowadzonych i opublikowanych w niniejszym opracowaniu badań specjalistycznych możliwa jest rekonstrukcja środowiska przyrodniczego okolic grodziska, jego zaplecza gospodarczego, podstawowych gałęzi gospodarki mieszkańców grodu oraz miejsca, jakie gród zajmował w systemie osadniczym IX–X wiecznego pogranicza śląsko-łużyckiego. Wykonanie licznych analiz naczyń pozwoliło na uzyskanie materiału porównawczego, co w przyszłości pomoże w poznaniu dróg napływu i rozprzestrzeniania się nowych idei stylistycznych i formalnych ceramiki. Interdyscyplinarne opracowanie wyników badań grodziska w Nowińcu wnosi istotną, nową wiedzę na temat okresu plemiennego tej części Łużyc. Dotychczas bowiem nie udostępniono kompleksowych wyników badań żadnego stanowiska z tej części Polski z analogicznego okresu. Opracowanie wyników badań oraz druk niniejszej publikacji został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.