The Human Person as the “Relational Being” – Anthropological Foundations of Ecclesiology of the Second Vatican Council

Abstract

Bartnik Cz., Ku definicji osoby, „Teologia w Polsce” 1, (2007/1).

Epicurus, Maximes Capitales.

Arystoteles, Polityka; tłum. L. Piotrowicz, w: Dzieła wszystkie, t. I, Warszawa 2003

D’Onofrio G., Historia teologii, t. II: Epoka średniowieczna, Kraków 2005.

Buber M., Je et Tu, Paris 1969.

Ks. dr ANDRZEJ CHOROMAŃSKI – kapłan diecezji łomżyńskiej, ur. w 1967 roku w Zambrowie. Święcenia prezbiteratu przyjął w 1993 roku. W latach 1993-2004 przebywał w Szwajcarii, gdzie studiował i pracował w duszpasterstwie. W 2004 roku uzyskał stopień doktora teologii na Uniwersytecie we Fryburgu szwajcarskim. W 2004 roku powrócił do Polski. Pracował jako wikariusz, a następnie prefekt i wicerektor Wyższego Seminarium Duchownego w Łomży. Wykładał ekumenizm i teologię dogmatyczną na uczelniach polskich i zagranicznych. W latach 2011-2014 był adiunktem w katedrze ekumenizmu na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Kardynała. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od 2014 roku mieszka w Rzymie i pracuje w Papieskiej Radzie ds. Popierania Jedności Chrześcijan. Odpowiada za relacje Kościoła katolickiego ze Światową Radą Kościołów w Genewie oraz Światowym Forum Chrześcijańskim w Strasburgu. Jest autorem publikacji z zakresu ekumenizmu, teologii dogmatycznej, teologii kapłaństwa i dialogu międzyreligijnego.

Lacroix J., Le personnalisme, Lyon 1981.

Nédoncelle M., Personne humaine et Nature, Paris 1944.

Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen Gentium.

Bonora A., Człowiek w Starym Testamencie, „Communio” 1982 nr 2.

Nédoncelle M., Explorations personnalistes, Paris 1970.

Locke J., Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego.

Ricoeur P., Soi-même comme un autre, Paris 1990.

Cicero, De fi nibus bonorum et malorum.

Napiórkowski A., Homo ecclesiasticus. Szkice z antropologii eklezjologicznej, Kraków 2007.

Wencel K., Traktat o człowieku, w: Dogmatyka, t. 5, Warszawa 2007.

Mounier E., Manifeste au service du personnalisme, Paris 1936.

Augustyn, De moribus ecclesiae.

Barth G., Ku całościowej wizji osoby ludzkiej. Metodologiczne założenia personalizmu integralnego, „Teologia w Polsce” 2, (2008/1).

Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie

Mounier E., Le personnalisme, Paris 1985.

Jaspers K., Philosophie. Orientations dans le monde. Éclairement de l’existence. Métaphysique, Paris – New York 1986.

Triest V., Individualisme et personnalisme: l’affrontement des paradigmes, http:// www.philagora.net/personnalisme/personal1.php, dn. 15. 11. 2012; http://www. philagora.net/personnalisme/personal2.php, dn. 20.11.2012

Sartre J.-P., L’existentialisme est un humanisme, Paris 1946.

Bartnik Cz. S., Dogmatyka katolicka, t. I, Lublin 2009.

Mounier E., Révolution personnaliste et communautaire, Paris 1935.

Ratzinger J., Kościół – znak wśród narodów, Opera omnia, t. VIII/1, tłum. W. Szymona, Lublin 2013.

In this article the Author proves existence of an intrinsic and inseparable connection between anthropology and ecclesiology. The necessity of the Church as a community of believers can be demonstrated not only by the will of God explicitly expressed in the Holy Scriptures, but also by an anthropological analyses of the very nature of man, who is a social being opened towards God and towards other human beings. In the first part of the article, referring to a long philosophical tradition dating back to pre-Christian times and ending in the modern era, the Author illustrates by many examples the social dimension of human nature deliberately ignoring the biblical data and the teaching of the Magisterium. In the second part, he shows how the Conciliar teaching on the human person based on the Revelation remains in harmony with philosophical, anthropological and scientific arguments depicting human person as a relational (social) being. In the third part of the article, the Author demonstrates the correlation of the Conciliar teaching on the Church as community with anthropological data. The necessity of the Church can be justified not only by the authority of God (Revelation), but also by reflecting on the man’s nature (anthropology). Individualistic conception of faith, to which the Second Vatican Council wanted to react by its ecclesiology of communion, not only does not correspond to the biblical teaching, but also runs counter to the rational thinking on the human person who, in the light of diff erent sciences, is a relational being.

Heidegger M., Lettre sur l’humanisme, Paris 1957.

„ Natura” w: Encyklopedia chrześcijaństwa, H. Witczyk (red.), t. 3, Kielce 2005.

Wencel K., Człowiek obrazem Boga, w: X. Léon-Dufour (red.), Słownik teologii biblijnej.

Individualism and society, http://en.wikipedia.org/wiki/Individualism#Individualism_and_society, dn. 07. 03. 2014.

Choromański A., L’Église comme communion – vers une ecclésiologie commune à l’âge de l’oecuménisme, Fribourg (Suisse), 2004.

Arystoteles, Etyka Nikomachejska.

Arystoteles, Retoryka II.

Ozorowski E., „ Natura”, w: Słownik podstawowych pojęć teologicznych, Warszawa 2007.

Congar Y. M., Peuchmaurd M. (red.), L’Église dans le monde de ce temps. Constitution pastorale « Gaudium et Spes», vol. 2: Commentaires, Paris, 1967.

Heidegger M., L’Être et le Temps, Paris 1969.

Sartre J.-P., La transcendance de l’ego, Paris 1937

Epicurus, Sentences Vaticanes.

Boethius Anicius Manlius, Liber de persona in: PL 64.

Sobór Watykański II, Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate.

Kasper W., La théologie et l’Église, Paris 1990.

Tomasz z Akwinu, Summa Theologiae.

Sobór Watykański II, Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et Spes.

Soggin A., Alcuni testi-chiave per l’antropologia biblica dell’Antico Testamento, w: G. De Gennaro (red.), L’antropologia biblica, Napoli 1982

Levinas E., L’humanisme de l’autre homme, Paris 1972.

Levinas E., De l’existence à l’existant, Paris 1947.

Nédoncelle M., Vers une philosophie de l’amour et de la personne, Paris 1957.